20 Ağustos 2014 Çarşamba

Ne kadar şanslıyım diyorum bazen


Ne kadar şanslıyım diyorum bazen; sabah uyandığımda güneşin doğuşunu görebiliyorum.Sonra daha uyanır uyanmaz günaydın diyebileceğim sevdiklerim var yanımda onları sarıp okşayabilecek ellerim sonra..
Anlamıyorum nedir bize yetmeyen şey neden şükretmeyiz onca birbirinden müthiş güzelliklere sahipken.Hep daha fazlasını neden bekleriz ki hayattan...
Oysa yitiren biz değil miyiz bir bir her zerresini o en güzel anların.Farkında olmadan hoyratça kullanan dilimizi , sesimize şevkat , sevgi eklemek yerine biz değil miyiz ağzımızdan çıkaran en karanlık çığlıkları...
Değecek mi peki yıktıklarımıza yok ettiklerimize elimizde kalanlar ya birgün yıkılan duvarların altında kalırda ezilirse gövdelerimiz, ya bir gün ezilirsek kendi topuğumuzun altında.
Kısacası geleceği beklerken,geçmişimizle uğraşırken bugünümüz öldürüyoruz.Artık vazgeçelim bugünün katilliğinden.Bulunduğumuz zamanın tadını da çıkarmak belki kısa bir reçete olacaktır sanırım bizlere.Peki mutluluk nerede aranmalı?Öpülmemiş ve sevilmemiş çocuklarımızda mı,aşık olduğumuz ama söyleyemediğimiz bir kadın veya erkekte mi,hep saklanmış hiç giyilmemiş bir kıyafette mi,hiç yenmeyen bir yemekte mi,bir kuşun kanadında mı?Yoksa Kaf dağının arkasında mı mutluluk bir düşünün bakalım yoksa yanı başımızda mıdır o?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder