Ne menen şeysin hayat

Öyle çok şeyi yutar, yutar da tutarız ki içimizde, o derinlere ittiğimiz  yerde, üstü örtülmüş bir şeyler olduğunu dahi unuturuz. Öylece derinlere biriktiririz işte.

Yuttuklarımızla yaşar gideriz  ama belleğe girmiştir birkere sırayı bekler sinsice kendini göstermeye. İçine hapsettiğin ne varsa birdaha karşına çıkarılana dek  hatırlamayız bile, o üzülmesin diye saklanılmıştır çünkü derinlere. Taki birileri onu sakladığın yerden kolundan tutup  çıkarana dek hatırlamazsın bile.

O kırılmasın,bu üzülmesin derken bir de bakmışız ki kendimiz parçalara bölünmüşüz de, görülmeyiz bile.

Kimse kırılmasın derken gösterdiğin o vakur haline alışılır ve güçlü addedilirsin. Bu böyle oldukça da daha sertleşir günden güne aldığın darbelerin. Sinmelisin oysa alışılmışı budur bu düzenin.

Biriktirdiklerine dönüp baktığında küçük bir dağ görürsün gözünün önünde patlamaya hazır bir yanardağdır eserin, pek de hünerliymiş ellerin. Kendi içinde yanıp giderken, bırakmazlar kendi haline, patladı mı da bir kere, önüne geleni kendine katar  yakar da geçer.

Yaktın! Yanıyorum.. Öyleyse yan benimle, dercesine.  Hadi acıtmadan,acımadan söndür bakalım  söndürebilirsen. Şimdi Değdiği yeri delip de geçmez mi?

Zamanında sesini çıkarsaydın, örtmeseydin düşüncelerinin üstünü şimdi bu gerçekle yüzleşmek zorunda kalmazdın oysa. Neyse diyip geçtiklerin, sen üzerinden geçince, geçmiyor işte. Mutlaka yüzleştiriliyorsun günün birinde sen istemesen de. Susup kenara attıkların olduğu yerde çözülmüyor kendiliğinden, üst üste ekliyor durmadan, sende altında eziliyorsun farkında olmadan.

Kurtul içinde ki ağırlıktan.

Ertelenmeden, hesaplar görülüp defterler kapatılsa, rafa kaldırılmadan hayat çok daha güzel olacak.

Ertelemediğinde Kuş gibi hafifler, özgüleşir düşüncelerin, bir kuşun kanadında, kanat çırpar yüreğin ahenkle
Öyleyse;
 Er te le me...

Ç.İ