Yorgunum

Şimdi kaburgaları kırılıyor tüm hayatımın

İçeride ne varsa kan revan

Düşler boş bir boğazdan geçiyor

Kimlikler emanet

Yüzlerde solgun maskelerden geriye kalan

İki dudak arası mesafesi

Mırıldanıyorum öylece

''Yorgunum''

Ve sukût…

Ve sukût…  Sukût..

Tefekküre duran derviş gibi narin;

Sızı ince;

Yara derin…

Hz.Mevlana

Anladım ki susmak bir cüsse işi

Anladım ki susmak bir cüsse işi…

Derin denizlerin işi…

Serin sular en hafif rüzgârları bile coşturabiliyor

Derin denizleri ise ancak derin sevdalar…

Derin denizlerin sükutu büyüler beni

İçimi bir heybet hissi kaplar

Benliğimi hasret duyguları istila eder

Kalbim ürperlerle dolar

Dalgalı denizler, durgun mavi denizler kadar heybetli gelmez bana

Göklerin suskunlugu da öyle

Gök gürlemeleri, mavi derinliklerin heybetini siler diye düşünmüşümdür hep

Sükut her zaman daha manalı, daha derindir

Kalbe sözden çok sükuttan manalar akar

İnsan evrendeki sükutu anlayabilseydi, kim bilir belki de söz olmayacaktı

İnsanlar sükutun dilinden anlayacak, derin ve manalı bakışlarla konusacaklardı

Ve ses, sükutun heybetini bozamayacaktı

Konuştuğum zamanlar hep acze düşmüşümdür de ondan kelama sarılmışımdır

Evrendeki her varlıkta sükutu bir süs, bir hikmet olarak algılamışımdır

Sözü ise ancak bir zaruret

Hep derin denizler kadar heybetli bir sükut dinledim ondan

Sanki durgun ve derin bir ummanın kıyısına varmıştım

Derinliklerinde gönül ve hikmet incilerinin gülümsediği bir deniz bulmuştum

Hayatın hiç bir kasırgası, hadiselerin hiç bir fırtınası onu dalgalandıramıyordu

O denize imrendiğim an, gözlerim şu mısralara takılmıştı:

Gittim, gittim, denizin sınır yerine vardım

Halin bana da geçsin! diye ona yalvardım

Bir çılgın vesvesede içim didiklense de,

Olaydım o cüssede, O’nun gibi susardım

Gercekten de öyle olmustu Sonsuza götüren bir denizin kıyısına varmıştım

O zaman anladım ki, susmak bir cüsse işi Derin denizlerin işi

Sığ suları en hafif rüzgarlar bile coşturabiliyor

Derin denizleri ise ancak derin sevdalar

Anladım ki, derin ve esrarengiz olan her sey susuyor

Anladım ki susan her şey derin ve heybetli…

Şems Tebrizi

 Gönül dedi: Ben neyim ki, bir damla sadece; Ben nerde, görmediğim koca deniz nerde! 

Böyle diyen gönül denize kavuşunca Baktı kendinden başka

 şey yok görünürde...''

Ömer Hayyam

Gel

Kimsenin hikayesi daha acıklı değil kimseninkinden.

Herkes hızla yaralanır, tam da aynı yerden..
Birilerinin uysallaştıramadığı kızgınlıkları vardır,
Birileri kırıldıkça keskinleşir.
Birileri ışıklarını söndüremez geceleri, korkaklığından..
Birilerinin gözü karadır,
İpin ucunu bırakır dik bir uçurumdan sallanırken.

Yaşamak güzeldir, eğer bir ölüysen ! 

Herkesin içinde bir parça özlem kalır, dün de bıraktığına.
Kimileri büyük telaşlara kapılır.
Kimileri için önemini yitirir kapıyı kimin vurduğu suratına.
Kimileri kaybetmiştir. Ve bence savaşmış olmak, kazanmış olmaktan daha mühimdir.
Çünkü tarih, kaçanların değil vurulanların adını ezbere bilir... 

Bazıları vazgeçmiştir aramaktan,
Bazıları bulduğunun farkında değildir.
Bazıları kaybolmuş gibi hisseder,
Bazıları geri döner yolun yarısından.
En baştan başlamaya kiminin hali yoktur, vakti kalmamıştır kiminin. 

Bazıları çekip gitmek ister,
Bazıları mutlu sonlara inanmayı seçer.
Herkesin vardır kıyamet ilan ettiği günler. 

Bunları boşver !
Ben seni özledim,
Gel..

Abdal - Ervah-ı Ezelden

ervah-ı ezelde levh-i kalemden

bu benim bahtımı kara yazmışlar

bilirim güldürmez devr-i alemden

bir günümü yüz bin zara yazmışlar



dünyayı sevenler veli değildir

insanoğlu gamdan hali değildir


canı terk edenler deli değildir

her birini bir efkara yazmışlar



nedir bu sevdanın nihayetinde

yadlar gezer yarın vilayetinde

herkes diyarında muhabbetinde

bilmem bizi ne civara yazmışlar






bilmem tecelli mi yoksa ki 


olaydım dünyada ikbali yaver

el etsem sevdiğim acep kim neder kader

beni bir vefasız yara yazmışlar

azanlar leyla'yı mecnun kitabın


Sümmani'yi bir kenara yazmışlar